put the να.R.γιλέ down slowly ore !

όταν υπάρχει ναργιλές δεν ωφελούν τα πλούτη
ωσάν το ναργιλοκαπνό ειν' η ζωή ετούτη

Το κάπνισμα με ναργιλέ αποτελεί μια από τις παλαιότερες παραδόσεις στην Τουρκία και στις ανατολικές χώρες γενικότερα. Ο πρώτος ναργιλές ήρθε από την Ινδία, αλλά σε μια πρωτόγονη μορφή μια και ήταν φτιαγμένος από κέλυφος καρύδας. Από ’κεί έγινε γνωστός αρχικά στο Ιράν και μετά στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο

Όμως ήταν στην Τουρκία όπου ο ναργιλές ολοκλήρωσε την επανάσταση του και καθιερώθηκε σαν τρόπος καπνίσματος και μάλιστα χωρίς να αλλάξει ιδιαίτερα η μορφή του τους τελευταίους αιώνες. Έγινε ένα πολύ δημοφιλές είδος για την κουλτούρα των καφενέδων στην Τουρκία από τα μέσα του 17ου αιώνα. Η απόλαυση που λάμβαναν οι καπνιστές του ναργιλέ από την πολύ απλή αυτή συσκευή καπνίσματος ήταν απίστευτη. Με τον καιρό δημιουργήθηκαν ακόμα και “κανόνες” για το άναμμα και κάπνισμα του ναργιλέ που μετέτρεπαν το φαινομενικά απλό κάπνισμα σε μια μυσταγωγία. Σε όλους τους καφενέδες υπήρχε μια γωνιά ή ένα πατάρι όπου μαζεύονταν οι καπνιστές του ναργιλέ. Μάλιστα ο καθένας συνήθιζε να έχει μαζί του τον δικό του καπνό ή ακόμα και το δικό του μαρκούτσι. Όταν δε έβλεπαν κάποιο να προσπαθεί να ανάψει το τσιγάρο του από το καρβουνάκι που άναβε πάνω στο λουλά θύμωναν μαζί του γιατί θεωρούσαν ότι διέκοπταν το ρυθμό που έκαιγε το καρβουνάκι…!!! Έτσι, ένα πρωινό κάπνισμα ήταν ότι χρειάζονταν όλοι για να τους τονώσει τη μέρα λίγο πριν τη δουλειά και φυσικά αργά το απόγευμα συνοδεύοντας το τσάι ή τον καφέ τους

Ο καπνός που συνηθιζόταν να χρησιμοποιείται στο ναργιλέ ήταν ένα είδος σκούρου καπνού από το Ιράν που πλενόταν αρκετές φορές πριν τη χρήση του μια και ήταν ιδιαίτερα έντονος. Πάνω στο Λουλά έβαζαν κάρβουνο από βελανιδιά και μόνο. Ορισμένοι από τους “επαγγελματίες” καπνιστές έβαζαν κάποια κομμάτια φρούτων μέσα στο νερό της γυάλας του ναργιλέ, όπως κεράσια ή σταφύλια. Άλλοι έβαζαν χυμό από ρόδι ή ροδόλαδο για να δώσουν λίγο άρωμα στο κάπνισμα τους

Ο ναργιλές ήταν της μόδας και πολύ δημοφιλής στην υψηλή κοινωνία του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα και μάλιστα οι κυρίες της εποχής συνήθιζαν να φωτογραφίζονται μαζί με κάποιο ναργιλέ. Επίσης συνόδευε κάθε παρέα μαζί με το απογευματινό τσάι και κάθε συγκέντρωση πνευματικών ανθρώπων. Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως με κάθε όμορφη συνήθεια του παρελθόντος το κάπνισμα με ναργιλέ άρχισε να γνωρίζει μια σημαντική ύφεση με τη διάδοση των τσιγάρων. Παρόλα αυτά όμως ακόμα και σήμερα ο ναργιλές έχει ορισμένους φανατικούς φίλους που κάθε τόσο αφήνονται στο μεθυστικό άρωμα του καπνού του, που τους ταξιδεύει σε ονειρικούς τόπους της ανατολής.

Το κάπνισμα με ναργιλέ δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό ενός τσιγάρου. Τα τσιγάρα είναι για ανθρώπους βιαστικούς, νευρικούς, ανταγωνιστικούς όπως προτρέπει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Όμως όταν καπνίζεις ναργιλέ έχεις όλο το χρόνο να σκεφτείς. Σε διδάσκει να έχεις υπομονή και ανοχή και σου προσφέρει την εκτίμηση μιας καλής παρέας. Οι καπνιστές του ναργιλέ παρουσιάζουν μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση της ζωής από αυτήν των καπνιστών τσιγάρου». Αυτά είναι λόγια ενός γέρου για χρόνια φίλου του καπνίσματος με ναργιλέ.

Το κάπνισμα με ναργιλέ είναι σίγουρα πιο “δροσιστικό” από αυτό ενός τσιγάρου και ελαφρώς μεθυστικό. Επίσης είναι σίγουρα πολύ λιγότερο βλαβερό μια και ο καπνός περνώντας μέσα από το νερό της γυάλας φιλτράρεται από βλαβερές ουσίες πριν ακόμα τον εισπνεύσει ο καπνιστής. Ο καπνός που χρησιμοποιείται είναι ειδικά φτιαγμένος για χρήση με ναργιλέ και είναι αρκετά ζουμερός και χυμώδης. Διακρίνεται στον καπνό με φυσική γεύση και σε αυτόν με διάφορα αρώματα και γεύσεις φρούτων και φυτών όπως ροδάκινο, μήλο, φράουλα, μέντα, ρόδο κ.α. Παλιότερα σε χώρες της ανατολής συνήθιζαν να προσθέτουν μαζί με τον καπνό και ένα μίγμα από όπιο ή ακόμα και σκόνη από μαργαριτάρια. Σήμερα χρησιμοποιούνται κυρίως αρωματικοί καπνοί που είναι ένα μείγμα από φύλλα διαφόρων ειδών καπνού μαζί με πρόσθετα από μελάσα ζαχαροκάλαμου. Όμως πέρα από τις προτιμήσεις στο είδος του καπνού, η εμπειρία του καπνίσματος με ναργιλέ προϋποθέτει καλή παρέα και την ανάλογη γαλήνια ατμόσφαιρα και ψυχική ηρεμία.

Το είδος του καπνού που χρησιμοποιείται σήμερα συναντάται για πρώτη φορά στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα. Μέχρι τότε ο καπνός προερχόταν από ένα είδος που υπήρχε σε φυτείες στην Τουρκία και το Ιράν και καπνιζόταν χωρίς καμιά ιδιαίτερη κατεργασία. Μια μέρα ένας Αιγύπτιος καπνιστής ναργιλέ έπαιρνε το δείπνο του που περιλάμβανε ψωμί και μελάσα από ζαχαροκάλαμο – ένα πολύ συνηθισμένο επιδόρπιο στη χώρα του – και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει μελάσα μαζί με τον καπνό για να δώσει μια ξεχωριστή υφή στο κάπνισμά του. Πράγματι, δοκιμάζοντας το, διαπίστωσε ότι ο καπνός έγινε πιο γλυκός και αρωματικός. Έτσι, το είδος αυτό έγινε γνωστό σε όλη την Αίγυπτο και οι αντίστοιχες βιομηχανίες καπνού υιοθέτησαν τη νέα τεχνική παρασκευής. Μάλιστα αργότερα προσθέσανε στο μείγμα και χυμούς από διάφορα φρούτα διευρύνοντας έτσι τη γκάμα των αρωμάτων και γεύσεων καπνού για ναργιλέ, αποσκοπώντας βέβαια στην προσέγγιση περισσότερου κόσμου στην προσφιλή συνήθεια.